معنی اثری از سید علی صالحی

لغت نامه دهخدا

علی صالحی

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) ابن احمدبن محمدبن سلیمان بن حمزه ٔ مقدسی صالحی حنبلی. ملقب به فخرالدین. رجوع به علی صالحی شود.

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) ابن محمدبن عبدالحمید هیتی بغدادی دمشقی صالحی. رجوع به علی هیتی شود.

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) ابن محمدبن علی بن سلیم دمشقی صالحی شافعی سلیمی. ملقب به علأالدین و مکنی به ابوالحسن. رجوع به علی سلیمی شود.

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) ابن سلیمان بن احمدبن محمد سعدی صالحی حنبلی مرداوی. مکنی به ابوالحسن و ملقب به علاءالدین. رجوع به علی مرداوی شود.

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) ابن آیبک ترکمانی صالحی. ملقب به نورالدین و ملقب به منصور. دومین تن از ممالیک بحری در مصر و شام. رجوع به علی بحری (ابن آیبک...) شود.

علی صالحی. [ع َ ی ِ ل ِ] (اِخ) مالکی. متوفی در سال 1324 هَ. ق. او راست: رساله فی تحقیق مبادی ءالعلوم الاحد عشرالمستعمله فی الازهر و بها الامتحان. (از معجم المؤلفین از معجم المطبوعات سرکیس ص 1364 و فهرس الازهریه ج 6 ص 192).

صالحی

صالحی. [ل ِ] (اِخ) عثمان بن علی بن احمدبن محمد صالحی، معروف به ابن الصالح و مکنی به ابوعبداﷲ، معلمی بود سدیدالمراتب درشرقی بغداد. از ابوخطاب بن بطر و ابوعبداﷲبن طلحه و جز ایشان روایت کند. (الانساب سمعانی ورق 347 الف).

صالحی. [ل ِ] (اِخ) احمدبن قاسم بن طاهربن اسماعیل بن صالح بن علی بن عبداﷲبن عباس بن عبدالمطلب هاشمی صالحی، مکنی به ابوجعفر. از وی ابواحمد عبدالواحدبن المهتدی باﷲ و جماعتی از زیدیان روایت کنند، و ایشان را صالحیه گویند. و آنان به مذهب حسن بن صالح بن حی اند که یکی از ائمه و زهاد کوفه و برادر صالح بن صالح بن حی میباشد. (الانساب سمعانی ورق 347 ب).

صالحی. [ل ِ] (اِخ) ابراهیم بن عبدالعزیز، مکنی به ابواسحاق و از اولاد صالح صاحب المصلی و به طلب [علم] و صلاح معروف بود. جماعتی از وی روایت کنند. صالحی در جمادی الاولی به سال 254 هَ. ق. درگذشت. (الانساب سمعانی ورق 347 ب).